Epilog

Zachowam Cię już w sercu na zawsze.

Ja, Magdalena, biorę sobie Ciebie, Michale, za męża

I ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską

Oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.

Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący i Wszyscy Święci.

Ja, Michał, biorę sobie Ciebie, Magdaleno, za żonę

I ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską

Oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.

Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący i Wszyscy Święci.

   Wszyscy obecni na ceremonii ocierali łzy wzruszenia, szczególnie matki obojga Młodych. Piotrek i Amelia, świadkowie, posłali sobie nawzajem przyjazne uśmiechy, wyraźnie zadowoleni, że tych dwoje wreszcie zrozumiało, że ich drogi do końca życia będą się przeplatać. Byli szczęśliwi, że im się udało, że w końcu ujrzeli swoją miłość. Miłość, która wodziła ich za nosy przez tyle pięknych lat, które były światłe dla Pary Młodej, mimo wzlotów i upadków. Byli sobie wierni, czekali na siebie, nawet o tym nie wiedząc. Podświadomość była silniejsza niż zdrowy rozsądek. Kochali się, ale próbowali oszukiwać przede wszystkim samych siebie. Całe szczęście im się to nie udało. Dzisiejszego, ciepłego, wakacyjnego dnia połączyli się małżeńskim węzłem, patrząc sobie głęboko w oczy i ściskając się za ręce.
   Pocałunek nowożeńców wydawał się nie mieć końca. Wzbudził wiwat i radość zebranych. Po uroczystej Mszy świętej całe zebrane towarzystwo wyszło przed kościół, by złożyć życzenia dwójce zaczynającej nowe, wspólne życie i obsypać ich ryżem i drobniakami, wróżąc jak najlepszy początek legalnego związku.
   Para Młoda wyszła na końcu.
   Ona, w olśniewającej białej sukni z koronkowym gorsetem i fikuśnymi wzorami na wierzchniej warstwie wyszytymi srebrzystą nicią. Na jej odkryte plecy lekko spadał cudownie ozdobiony welon, który wypływał spod jej wysoko upiętych blond włosów.
   On, w ciemnym garniturze, z muchą na jej życzenie i koszuli z ciemnymi wstawkami i guzikami, by ładnie się komponowały. Kwiatek w jego butonierce idealnie pasował do tych, które były w jej bukieciku i włosach.
   Wszystko było idealne. Czas, pogoda, ich wygląd, dobór gości i świadków. Wszystko się zgadzało. Nic nie było oddane przypadkowi.
   Otrzymali falę życzeń, prezentów, wina, uścisków i buziaków. Z uśmiechem dziękowali wszystkim, nie z obowiązku, lecz z pełni serca, bo dla ich obojgu to miało wielkie znaczenie. Każde zaproszenie było doskonale zaplanowane. Każda z tych osób wniosła coś do ich życia, zajmowała w nim czołowe miejsce. Szczególne miejsce miały dwa osobniki, żeński i męski, które były świadkami tego arcyważnego zdarzenia. Chcąc, nie chcąc, to dzięki tej dwójce Lena i Michał wreszcie pojęli, że są dla siebie stworzeni. Znali się, jak dwa łyse konie, a Amelia o tym doskonale wiedziała, ale jednak podjęła próbę pomocy przyjaciółce, która chciała zakochać się w kimś, przy kim nie będzie się zastanawiać, czy da radę przyjaźnić się z kimś i równocześnie kochać tą osobę. Takim osobnikiem miał być Piotrek, ale Pan Bóg znów pokrzyżował plany tym na dole. Znów namieszał i wymieszał. Wymieszał małżeństwo.
- Życzę Wam wszystkiego, co najlepsze na nowej drodze życia. Miłości, lojalności, wiary i braku monotonii. Żebyście zawsze się kochali tak, jak dziś. Gromadki dzieci - tu środkowy puścił oko do kolegi z branży - i dostatku każdego dnia. Tego materialnego, jak i duchowego. Mnóżcie się i kochajcie! - objął obojgu i uronił pojedynczą łzę.
- Dziękujemy, Wodzireju - zaśmiał się drugi z siatkarzy. - Widzę, że niedługo kolejna impreza - wskazał na splecione palce świadków.
- Zobaczymy - odparła brunetka w granatowej sukience, pociągając za krawat partnera w tym samym kolorze.
- Podobno to miał być mój ideał faceta - zachichotała Panna Młoda, zauważając ich połączone dłonie.
- No właśnie, czym ty się w końcu sugerowałaś? - domagał się wyjaśnień środkowy bloku.
- Musimy teraz o tym rozmawiać? Młodzi, chyba nie chcecie się spóźnić na własne wesele?
- Znowu odwraca kota ogonem - mruknął dwumetrowiec, po czym dostał w prezencie łokieć między żebra.
- Uśmiechaj się i wszystko będzie dobrze - poklepał go po ramieniu drugi siatkarz i ruszyli do limuzyny.

Od autora:

JEŚLI PRZECZYTAŁEŚ EPILOG TO SKOMENTUJ. CHCĘ ZOBACZYĆ ILE OSÓB CZYTAŁO MOJE WYPOCINY.

To jest już koniec! Nie ma już nic! Jesteśmy wolni! Możemy iść!

Tylko nie uciekajcie na długo, niebawem (jeszcze nie znam dokładnej daty) widzimy się na opowiadaniu o Andersonie. Kto jeszcze nie zajrzał - zapraszam! <KLIK>
Mam nadzieję, że się Wam spodoba i że skomentujecie.

Bardzo łatwo pisało mi się epilog i mimo wszystko, mam nadzieję, że #TeamPiotrek mnie nie udusi, bo w końcu chyba chcecie kolejne opowiadanie? W głębi duszy modlę się, by tak było.

Żegnamy się na krótko. Nie zapomnijcie o mnie.

TWITTER

ASK

Do następnego, Zuza.

Dzień trzynasty z perspektywy Michała Kądzioły

Nie ma słów, które zniszczą Cię we mnie.

   Zerwałem się z łóżka i wyciągnąłem z szafy torbę. Począłem szybko wrzucać do środka ciuchy, kosmetyki i sprzęt. Gdy przestrzeń pokoju przemierzała ładowarka mego telefonu, drzwi otworzyła mama. Zerknęła na mnie zmartwiona i położyła mi dłoń na ramieniu.
- Synku - wyszeptała - wiedziałam, że nadal ją kochasz.
- Szkoda, że ja o tym nie miałem pojęcia - rzekłem ironicznie.
- Nie zepsuj tego kolejny raz.
- Pocieszyłaś mnie - powiedziałem gorzko. - Skoro chcesz, by została twoją synową to może dasz mi możliwość dalszego pakowania się?
- Oczywiście. Zrobić ci coś do jedzenia? - spytała, stojąc przed wyjściem.
- Nie jestem głodny, jeśli będę to gdzieś przystanę. Dziękuję, ale nie.
- Pospiesz się i niczego nie zapomnij.
   Wyszła zostawiając mnie samego. Wróciłem do uzupełniania bagażu. Parę ostatnich drobiazgów. Dokumenty, portfel i kluczyki od auta do kieszeni. Zarzuciłem torbę na ramię i zamknąłem za sobą drzwi. Pożegnałem się z rodzicami i już po kilku minutach zapinałem pasy bezpieczeństwa, równocześnie odpalając silnik maszyny.

   Lekko się ściemniało, gdy zaparkowałem przed rzeszowskim budynkiem. Z wnętrza bloku wyłoniła się sylwetka Amelii. Szła dziarskim krokiem w kierunku dwóch dziewczyn i chłopaka, stojących na skraju osiedla. Przywitali się ze sobą. Po chwili namysłu doszedłem do wniosku, że lepszego momentu nie będzie. Chwyciłem torbę i wysiadłem z auta. W kieszeni poczułem wibracje. Odblokowałem telefon, a moim oczom ukazała się wiadomość od Pokręconej.

Nie myśl, że cię nie widziałam. Macie dzisiaj noc dla siebie. Nocleg mam załatwiony. Życzę powodzenia. Ściskam!

   Uśmiechnąłem się i odpisałem jej:

Nie dziękuję. Mam nadzieję, że nocujesz u tego kolegi (;

   Zamknąłem samochód i ruszyłem ku wejściu na klatkę schodową.
   Kolejny sms.

5701. Chyba to ci się przyda, a co do kolegi... Nie. Nie wszyscy mają takie sprośne myśli, jak ty, Kądziu :P

   Wyszczerzyłem się i wystukałem podany przez mieszkankę tego budynku PIN. Prawidłowy. Pchnąłem drzwi i wbiegłem po stopniach.
   Wziąłem głęboki wdech i nacisnąłem przycisk dzwonka. Usłyszałem szuranie i dźwięk przekręcanego w zamku klucza.
   Stanęła przede mną zdziwiona. Miałem wrażenie, że coś przygwoździło ją do podłoża. W jej oczach natychmiast zabłysły łzy, a ona sama zarzuciła mi swoje kościste ramiona na szyję. Wtuliła się we mnie mocno, a ja nie zamierzałem protestować, w końcu po to tu przyjechałem. Objąłem ją w pasie i pocałowałem w skroń. W tym momencie miałem w garści całe swoje szczęście. To, które utraciłem przed laty i które wreszcie odzyskałem.
- Wejdźmy - wyszeptała, ciągnąc mnie w czeluści mieszkania.
   Zakluczyłem drzwi i podążyłem za nią, po drodze wrzucając torbę do jej sypialni.
   Ledwo weszła do pokoju, a już chciała powędrować ku aneksowi kuchennemu, by wstawić wodę. Powstrzymałem ją płynnym ruchem, przyciągając do siebie i zamykając w szczelnym uścisku.
- Nie mogłem dłużej bez ciebie wytrzymać  - wyznałem.
   Wybuchnęła płaczem.
- Nawet nie wiesz, jak długo ze sobą walczyłam - wycedziła przez zęby.
   Odsunęła się lekko i, uderzając mocno pięścią w mój tors, załkała:
- Ty cholerny dupku! Kiedy o tobie już zapominam, wracasz. Ciągle siedzisz mi w głowie!
- Lenka, uspokój się - zagłuszyłem jej ciosy, blokując jej nadgarstki.
- W dupę sobie wsadź ten spokój.
- Kocham Cię, zrozum to wreszcie.
- Przez tyle lat nie było cię stać na takie szczere wyznanie?
- Kocham Cię.
- I to jest największy problem - mruknęła.
- Czekaj, bo już się pogubiłem. O czym ty mówisz?
- Musisz odwzajemniać tę pieprzoną miłość?
- Nie muszę - ująłem w dłoń jej twarz i spojrzałem w jej brązowe oczy z nadzieją, że ujrzę w nich coś, co potwierdzi jej poprzednie słowa. - Chcę. Chcę ją odwzajemniać.
   Błądziłem w jej tęczówkach, by wreszcie zdobyć się na kluczowy ruch. Połączyłem nasze wargi w czułym pocałunku, powoli dozując procent namiętności. Na początku złączyłem nasze usta, a później ciała na przypieczętowanie naszej wieloletniej miłości.

   Leżeliśmy półnadzy w jej sypialni. Ona wtulała się w mój tors, a ja rozmyślałem nad tym, jak jeszcze bardziej umilić jej tę chwilę.Wreszcie wpadłem na pomysł nadający się do realizacji. Wstałem z łóżka, dorwałem się do wieży stereo i włączyłem jedną ze starych płyt Perfectu, które Lenka tak uwielbiała, i wróciłem koło niej, ponownie ją obejmując. Zaczęła nucić:

Kochaj mnie,
Kochaj mnie nieprzytomnie,
Jak zapalniczka płomień,
Jak sucha studnia wodę,
Kochaj mnie namiętnie tak,
Jakby świat się skończyć miał.

   Uśmiechnąłem się lekko i wyszeptałem jej na ucho:
- Zawsze i wszędzie... Z dziką rozkoszą.
   Spojrzała na mnie oczami przepełnionymi czułością i musnęła palcami mój policzek, a następnie złożyła na nim delikatny pocałunek.
- Kocham Cię.
- Ja Ciebie też kocham - wbiłem się w jej usta.

Od autora:

Przed nami epilog, moi drodzy. To było nieodzowne, nieuniknione... To już jest prawie koniec.

Chciałam wyrazić swoją opinię na temat niezwiązany z siatkówką: WYPADEK MORGENSTERNA.

Współczuję Morgiemu, bo skakał w tym sezonie świetnie, porównując do zeszłego PŚ fenomenalnie, a to już jego drugi poważny wypadek. Oby z tego wyszedł. Życzę mu, jak najlepiej, choć nie należy do moich ulubieńców, aczkolwiek bardzo Go szanuję. See you soon, Morgi!

W dalszym ciągu kolekcjonuję czytelników na opowiadanie o Andersonie! <KLIK>

Wpisujcie się do "Informowanych".

W razie pytań: ASK.

Pozdro600, PAF! PAF! Zuza :D