Dzień trzynasty z perspektywy Michała Kądzioły

Nie ma słów, które zniszczą Cię we mnie.

   Zerwałem się z łóżka i wyciągnąłem z szafy torbę. Począłem szybko wrzucać do środka ciuchy, kosmetyki i sprzęt. Gdy przestrzeń pokoju przemierzała ładowarka mego telefonu, drzwi otworzyła mama. Zerknęła na mnie zmartwiona i położyła mi dłoń na ramieniu.
- Synku - wyszeptała - wiedziałam, że nadal ją kochasz.
- Szkoda, że ja o tym nie miałem pojęcia - rzekłem ironicznie.
- Nie zepsuj tego kolejny raz.
- Pocieszyłaś mnie - powiedziałem gorzko. - Skoro chcesz, by została twoją synową to może dasz mi możliwość dalszego pakowania się?
- Oczywiście. Zrobić ci coś do jedzenia? - spytała, stojąc przed wyjściem.
- Nie jestem głodny, jeśli będę to gdzieś przystanę. Dziękuję, ale nie.
- Pospiesz się i niczego nie zapomnij.
   Wyszła zostawiając mnie samego. Wróciłem do uzupełniania bagażu. Parę ostatnich drobiazgów. Dokumenty, portfel i kluczyki od auta do kieszeni. Zarzuciłem torbę na ramię i zamknąłem za sobą drzwi. Pożegnałem się z rodzicami i już po kilku minutach zapinałem pasy bezpieczeństwa, równocześnie odpalając silnik maszyny.

   Lekko się ściemniało, gdy zaparkowałem przed rzeszowskim budynkiem. Z wnętrza bloku wyłoniła się sylwetka Amelii. Szła dziarskim krokiem w kierunku dwóch dziewczyn i chłopaka, stojących na skraju osiedla. Przywitali się ze sobą. Po chwili namysłu doszedłem do wniosku, że lepszego momentu nie będzie. Chwyciłem torbę i wysiadłem z auta. W kieszeni poczułem wibracje. Odblokowałem telefon, a moim oczom ukazała się wiadomość od Pokręconej.

Nie myśl, że cię nie widziałam. Macie dzisiaj noc dla siebie. Nocleg mam załatwiony. Życzę powodzenia. Ściskam!

   Uśmiechnąłem się i odpisałem jej:

Nie dziękuję. Mam nadzieję, że nocujesz u tego kolegi (;

   Zamknąłem samochód i ruszyłem ku wejściu na klatkę schodową.
   Kolejny sms.

5701. Chyba to ci się przyda, a co do kolegi... Nie. Nie wszyscy mają takie sprośne myśli, jak ty, Kądziu :P

   Wyszczerzyłem się i wystukałem podany przez mieszkankę tego budynku PIN. Prawidłowy. Pchnąłem drzwi i wbiegłem po stopniach.
   Wziąłem głęboki wdech i nacisnąłem przycisk dzwonka. Usłyszałem szuranie i dźwięk przekręcanego w zamku klucza.
   Stanęła przede mną zdziwiona. Miałem wrażenie, że coś przygwoździło ją do podłoża. W jej oczach natychmiast zabłysły łzy, a ona sama zarzuciła mi swoje kościste ramiona na szyję. Wtuliła się we mnie mocno, a ja nie zamierzałem protestować, w końcu po to tu przyjechałem. Objąłem ją w pasie i pocałowałem w skroń. W tym momencie miałem w garści całe swoje szczęście. To, które utraciłem przed laty i które wreszcie odzyskałem.
- Wejdźmy - wyszeptała, ciągnąc mnie w czeluści mieszkania.
   Zakluczyłem drzwi i podążyłem za nią, po drodze wrzucając torbę do jej sypialni.
   Ledwo weszła do pokoju, a już chciała powędrować ku aneksowi kuchennemu, by wstawić wodę. Powstrzymałem ją płynnym ruchem, przyciągając do siebie i zamykając w szczelnym uścisku.
- Nie mogłem dłużej bez ciebie wytrzymać  - wyznałem.
   Wybuchnęła płaczem.
- Nawet nie wiesz, jak długo ze sobą walczyłam - wycedziła przez zęby.
   Odsunęła się lekko i, uderzając mocno pięścią w mój tors, załkała:
- Ty cholerny dupku! Kiedy o tobie już zapominam, wracasz. Ciągle siedzisz mi w głowie!
- Lenka, uspokój się - zagłuszyłem jej ciosy, blokując jej nadgarstki.
- W dupę sobie wsadź ten spokój.
- Kocham Cię, zrozum to wreszcie.
- Przez tyle lat nie było cię stać na takie szczere wyznanie?
- Kocham Cię.
- I to jest największy problem - mruknęła.
- Czekaj, bo już się pogubiłem. O czym ty mówisz?
- Musisz odwzajemniać tę pieprzoną miłość?
- Nie muszę - ująłem w dłoń jej twarz i spojrzałem w jej brązowe oczy z nadzieją, że ujrzę w nich coś, co potwierdzi jej poprzednie słowa. - Chcę. Chcę ją odwzajemniać.
   Błądziłem w jej tęczówkach, by wreszcie zdobyć się na kluczowy ruch. Połączyłem nasze wargi w czułym pocałunku, powoli dozując procent namiętności. Na początku złączyłem nasze usta, a później ciała na przypieczętowanie naszej wieloletniej miłości.

   Leżeliśmy półnadzy w jej sypialni. Ona wtulała się w mój tors, a ja rozmyślałem nad tym, jak jeszcze bardziej umilić jej tę chwilę.Wreszcie wpadłem na pomysł nadający się do realizacji. Wstałem z łóżka, dorwałem się do wieży stereo i włączyłem jedną ze starych płyt Perfectu, które Lenka tak uwielbiała, i wróciłem koło niej, ponownie ją obejmując. Zaczęła nucić:

Kochaj mnie,
Kochaj mnie nieprzytomnie,
Jak zapalniczka płomień,
Jak sucha studnia wodę,
Kochaj mnie namiętnie tak,
Jakby świat się skończyć miał.

   Uśmiechnąłem się lekko i wyszeptałem jej na ucho:
- Zawsze i wszędzie... Z dziką rozkoszą.
   Spojrzała na mnie oczami przepełnionymi czułością i musnęła palcami mój policzek, a następnie złożyła na nim delikatny pocałunek.
- Kocham Cię.
- Ja Ciebie też kocham - wbiłem się w jej usta.

Od autora:

Przed nami epilog, moi drodzy. To było nieodzowne, nieuniknione... To już jest prawie koniec.

Chciałam wyrazić swoją opinię na temat niezwiązany z siatkówką: WYPADEK MORGENSTERNA.

Współczuję Morgiemu, bo skakał w tym sezonie świetnie, porównując do zeszłego PŚ fenomenalnie, a to już jego drugi poważny wypadek. Oby z tego wyszedł. Życzę mu, jak najlepiej, choć nie należy do moich ulubieńców, aczkolwiek bardzo Go szanuję. See you soon, Morgi!

W dalszym ciągu kolekcjonuję czytelników na opowiadanie o Andersonie! <KLIK>

Wpisujcie się do "Informowanych".

W razie pytań: ASK.

Pozdro600, PAF! PAF! Zuza :D